نفس باد صبا مشک فشان خواهد شد عالـم پیر دگربـاره جوان خواهـد شد ارغوان جـام عقیقی بـه سمن خواهـد داد چشم نرگس به شقایق نگران خواهد شد گر زمسجد به خرابات شدم، خـرده مـگیر مجلس وعظ دراز است و زمان خواهد شد ای دل، ار عشرت امروز به فردا فکنی، مایة نقد بقا را که […]
جمهوری تاجیکستان، روز سه‌شنبه 6 سپتامبر 1989 در شهر دوشنبه یک همایش بین‌المللی با نام:«همایش بین‌المللی ابوعلی ابن سینا و تمدن جهانی» برگزار کرد. در اين کنفرانس برخی از پژوهشگران از ايران، افغانستان، روسيه، بلاروس و کشورهای آسيای مرکزی شرکت داشتند. در افتتاح این کنفرانس بین المللی امامعلی رحمانف، رئیس جمهوری تاجیکستان در سخنرانی خود
اسکار نیمایر، بزرگترین آرشیتکت آمریکای جنوبی در دسامبر 2011 صدوچهار ساله خواهد شد. باوجود این سن، هر روز در آتلیه‌ی خود حاضر است و بین هفت تا هشت ساعت کار می‌کند و یا بهتر بگوییم، طرح جدیدی می‌دهد. تنها کارکردن فعلی او آنقدر مهم نیست، بلکه باید در نظر گرفت که از طرح‌های هیچ آرشیتکتی
ابریشم‌دوزی نیز در گروه هنرهای دستی «سوزن دوزی» جای دارد. ابزار مصرفی آن مانند همرده‌های خود، یک تکه پارچه و نقش‌آفرینی‌اش با سوزن و نخ است. برای ابریشم‌دوزی بکارگیری یک کارگاه (چهارچوب) ضروری است. هررشته‌ی هنری ابزارکار خود را می‌طلبد و کسی که علاقمند به یک رشته‌ی هنری باشد، باید الفبا و ابزار آن را
اگر شما در (Kärntner Strasse خیابان کرنتنر) وین به سوی (Stephansplatz میدان اشتفان) بروید، این خیابان را پر از ایرانیان می‌بینید. پیش از ورود به میدان، اگر به گوشه‌ی سمت چپ میدان نگاه کنید، بر نبش دیوار ستونی از چوب را می‌بینید که از میخ‌های چهارگوش (نعلبندی) پوشیده است. این ستون نشانه‌ای کهن از دیرینگی
فردوسی، سال پایانی سرودن شاهنامه را چهار سد هجری (ماهشمار) اعلام می‌کند: سرآمد کنون قصه‌ٔ یزدگرد به مـاه سپندارمذ، روزِ اِرد ز هجرت شده پنج هشتاد بار که پیوستم این نامه‌ٔ نامدار ایرانیان، روز بیست و پنجم ماه را روز «اِرد» نام نهاده بودند. چنانکه روز شانزدهم ماه نیز، مهرروز نام داشت. ماه‌ها در گاهشماری
پیشینهٔ باغ در فرهنگ ایرانی علامه علی اکبر دهخدا درباره معنی واژهٔ پرديس می نويسد: «پرديس لغتی است ماخوذ از زبان مادی (پارادیزا) به معنی باغ و بستان و از همين لغت است پاليز (فارسی) و فردوس (معرب). واژهٔ پرديس به معنای بهشت در زبان عربی به فردوس و در زبان‌های ديگر به پارادايز تبديل شده
شاید این گمان درست باشد، اگر بگوییم که نخستین دست‌ساخته‌ی انسان، پس از ترک زندگی غارنشینی، ظرف‌های سفالین بوده است و نخستین فراورده‌ی سفالین، نیز کاسه بوده است. کاسه یا پیاله‌ی سفالی، مایه‌ی زندگی‌بخش «آب» را در خود جای می‌داد و انسان به هنگام نوشیدن آب، به زلالی و موج آن در جام خیره می‌شد.
استان لرستان، به استناد دست‌ساخته‌ها۱ و آثار فرهنگی به دست آمده در آن، از اواخر هزاره‌ی هفتم پیش از میلاد، محل زندگی گروه‌های گوناگون مردم بوده است. از میان این اقوام، «گوتی‌ها» و «لولوبی‌ها» شناخته شده‌اند۲. آنان که کوه‌نشین‌های «شرقی» نام گرفته بودند، در هزاره‌ی سوم پیش از میلاد، در این ناحیه سکونت گزیدند. برخی
یوزف سومباتی1 مدیر مجموعه آثار مردم‌شناسی پیش از تاریخ موزه‌ی تاریخ طبیعی وین – حدود 100 سال پیش – در 7 آگوست 1907 در یادداشت‌های روزنانه‌اش نوشت که کارگری که در حضور او و دکتر ب. با دقت و وسواس مشغول حفر لایه‌ی فرهنگی نهم زمین بود، به پیکره‌‌ای انسانی برخورد کرده، که در وضعیت
