مقدم می‌دانم بعد از سانحه یا بهتر بگویم فاجعه‌ی رآکتور آتمی فوکوشیما در 11 ماه مارس 2011 چند نکته‌ای را دربارة عواقب رآکتورهای اتمی عنوان کنم.
فوکوشیما، درنهایت باعث شد تا کشورهای متعهد به قوانین آژانس بین‌المللی انرژی آتمی NPD (تعهدنامه، قرارداد صلح‌جویانه با آژانس بین‌الملل برای سوخت رآکتورهای اتمی) بحث جدی در زمینة خطرات برنامة اتمی و رآکتورهای فرسوده دنیا مطرح نمایند.
آقای ویکتور ایوانف، رییس کمیسیون امنیت مواد رادیوآکتیو روسیه می‌گوید: «در بیست سال اخیر، تعداد نوزادانی که با نواقص جسمانی در اُکراین، روسیه و روسیة سفید متولد شده‌اند، 3 تا 10 برابر بیشتر از مناطق دیگر می‌باشند». او باز می‌گوید: «آیا می‌توان با قاطعیت عنوان کرد که نیروگاه‌های اتمی در روند عادی فعالیت‌شان برروی انسان‌ها اثرگذار است؟» دانشمندان آلمانی و آمریکایی نیز از افزایش قابل ملاحظة ابتلای به سرطان بویژه در میان زنان و کودکان در نزدیکی نیروگاه‌هایی که عمر نسبتاً طولانی دارند، گذارش می‌دهند.
طبق آمار سازمان بهداشت جهانی WHO تا بحال تعداد 4000 نفر از مردم این مناطق بعد از سانحة چرنوبیل تحت تأثیر مواد رادیوآکتیو قرار گرفته و مبتلا به سرطان خون و تیروئید می‌باشند، درصورتیکه سازمان‌های دیگر از 000 300 نفر گزارش می‌دهند.
من اطمینان دارم، رویکرد جهان بویژه کشورهای غرب، چین و هندوستان بعد از 11 مارس به برق اتمی دگرگون خواهد شد و بسیاری از کشورهایی که قصد ساختن نیروگاه‌های آتمی دارند، راجع به این موضوع بازنگری خواهند نمود. آنهایی که به این فناوری وابسته هستند، مانند آلمان و فرانسه، بر ادامه یا گسترش آن محافظه‌کارتر خواهند شد و روی به منابع انرژی‌های دیگر مانند: آفتاب، آب، باد و بیوگاز و گرمای زمین خواهند آورد. فراموش نشود که جنبة اقتصادی انرژی‌های تجدیدپذیر یکی از مسائل مهم دنیای غرب می‌باشد. چون در حدود 600 بیلیون دلار لازم است که این مبلغ تقریباً معادل دو برابر بودجة دنیاست و فراهم کردن آن از طرف کشورهای صنعتی مدت زمان زیادی لازم دارد. به امید تکنولوژی‌های نوین، دنیایی آرام برای جامعه‌ی بشریت.